Φάσωμα και “Γεια σου”!

 

Η μόδα της εποχής αυτή είναι. Φασώνεσαι και μετά ούτε που τον βλέπεις. Δηλαδή έχουμε καταργήσει όχι μόνο τις σχέσεις (προ πολλού) αλλά ακόμα και το πήδημα.

Από τις δικές μου εμπειρίες μπορώ να θυμηθώ άπειρα παραδείγματα. Απλά θα αναφέρω μόνο μερικά.

Περίπτωση 1η:
Βγαίνουμε μεγάλη παρέα σε ένα club. Είναι μία λοιπόν από την παρέα που…κάτι μου θύμιζε. Τρελό φιλέτο, ψηλή, γύρω στο 1.77 (σχεδόν στα ίδια με μένα δηλαδή) και 5 χρόνια μικρότερη, ότι πρέπει δηλαδή. Πιάνουμε την κουβέντα και όντως έμενε κοντά σε μένα κι είχαμε συναντηθεί παλιότερα και μάλιστα με θυμότανε περισσότερο απ’ ότι εγώ. Με τα πολλά δεν παίρνω τηλέφωνο γιατι "δεν κόλλαγε" και την κάνω add την επομένη στο Facebook. Πιάνουμε την κουβέντα, ανταλλάσσουμε τηλέφωνα και βγαίνουμε δύο φορές. Την δεύτερη φορά κάνω κίνηση και δείχνω ενδιαφέρον.

Την ρωτάω σε τι φάση είναι μου έλεγε "Δεν ξέρω", "Είμαι μπερδεμένη" και κάτι τέτοιες μαλακίες. Όπως και να ‘χει φασωθήκαμε αλλά από την επόμενη μέρα ήτανε σαν να μην υπήρχα. Απ’ ότι έμαθα ήτανε κολλημένη με τον πρώην της (άαααλη κλασική μαλακία των γυναικών) και μερικούς μήνες μετά τα ξαναβρήκανε. Ο τύπος την είχε χωρίσει και την είχε στο φτύσιμο, αλλά με τα πολλά τον ξαναέπεισε.

Και ρωτάω εγώ τώρα: Πόσο ζωντόβολα μπορεί να είστε μερικές γυναίκες για να νομίζετε ότι όποιος σας χωρίζει και σας φτύνει είναι ο ιδανικός; Έπεσε βόμβα και χαθήκανε οι άντρες;

Φυσικά δεν περιμένω καμία απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα. Αλλά ρε κοπελιά, δάγκωσες που δάγκωσες το φρούτο με έναν άλλο (εμένα δηλαδή) δες το πως θα πάει κιόλας. Δεν έχεις να χάσεις τίποτα. Γιατί ο πρώην θες δεν θες, μια μέρα θα σε παρατήσει ξανά. Defacto.

Περίπτωση 2η:
Στον γάμο ενός φίλου γνωρίζω μία κοπελιά που είχε σκάσει μύτη μόνη της. Φυσικά δεν έπαιζε να το αφήσω, πήγα και μίλησα, είχα ήδη και καλές συστάσεις από τον φίλο οπότε…μια χαρά. Με τα πολλά στη δεξίωση φροντίζω να κάτσω δίπλα της και να αρχίσουμε την κουβέντα. Ανταλλάσσουμε κινητά, βγαίνουμε για καφεδάκι κι όλα οκ. Ένα χρόνο μεγαλύτερη η κοπελιά, ξανθό, αδύνατο, πολύ καλό.

Δεν θυμάμαι αν τα φτιάξαμε με την πρώτη ή με την δεύτερη πάντως φαινότανε ότι γούσταρε. Και το πράγμα άρχισε να προχωράει. Ώσπου μια μέρα έπρεπε να μπει κι ο σύρτης. WTF, μία εβδομάδα είχε περάσει. Πάω λοιπόν σπίτι της, φασωνόμαστε άσχημα, τις τα γλύφω όλα κι όταν φτάνω στο επίμαχο σημείο εκεί δεν με άφησε να βάλω…ούτε δάκτυλο! "Βιάζεσαι" μου λέει, "είναι νωρίς". Σκέφτομαι (από μέσα μου πάντα) "Τι νωρίς ρε γαμώτο κέρατό μου; 15 χρονών παιδάκια είμαστε;" Αργότερα ψιλοεπέμεινα (ως άντρας όφειλα να το κάνω) αλλά αυτή εκεί, βράχος. Με τα πολλά είπα να το αφήσω για άλλη μέρα γιατί όπως ζήτησε κι η ίδια ήθελε…"να είναι ρομαντικά".

Στην τελική που κατέληξε το πράγμα; Πολύ απλά λίγο πριν κλείσουμε μήνα ήρθε σπίτι μου κι εκεί τα είχα όλα ετοιμάσει όπως έπρεπε για να γίνει το σκηνικό. Κεράκια, σαμπάνιες, ροδοπέταλα, ιστορίες, τα πάντα όλα. Αρχίσαμε πάλι να φασωνόμαστε κι όταν έφτασε η ώρα να προχωρήσει το πράγμα, εκεί άφησε το γδύσιμο στη μέση και μου πετάει το μυθικό: "Ξέρεις, δεν μπορώ, δεν είμαι ερωτευμένη μαζί σου". Ε εκεί όπως είναι δεν ήθελε και πολύ: "Τράβα στο αμάξι και σε γυρνάω σπίτι!" Τι σκατά, λοβοτομή έχετε κάνει όλες και δεν την παλεύετε;

Περίπτωση 3η:
Με αυτήν είχα 6 χρόνια διαφορά. Λογικό διάστημα, πιστεύω θα συμφωνείτε μαζί μου. Φοιτήτρια αυτή, ήταν σε φάση που ήθελε ένα χρόνο για να τελειώσει τη σχολή. Της λέγανε οι φίλες της τα καλύτερα για μένα κι αυτή έλεγε κάτι παρλαπίπες του στυλ "Εχουμε διαφορα ηλικιας (ε?), ειμαστε σε διαφορετικη φαση" και κατι μαλακίες που θυμίζουν ορισμό της ξενέρωτης στο wikipedia.

Βγαίνουμε παρέα δύο φορές, την τρίτη μόνοι μας. Σκέφτομαι ότι το σωστό θα ήτανε να πάω με την τακτική των "2 ραντεβού" και να μη χωθώ με την πρώτη. Αλλά έλα που όμως ερχόντουσαν διακοπές και θα έφευγε σε λίγες μέρες για το νησί κι εγώ έπρεπε να κάνω κάτι. Τι κάνεις εκεί; Ε το ρισκάρεις, κοζάρεις να δεις κατά πόσο ενδιαφέρεται και το προχωράς. Κι επειδή δεν έπαιρνε τα μάτια της από πάνω μου και ήταν όλο ναζάκια, το προχώρησα.

Χώνομαι λοιπόν, φιλιόμαστε και τα σχετικά (χάλια το φιλί εν τω μεταξύ, έκανε μπαμ για πρωτάρα αλλά δεν με χάλαγε καθόλου) και μετά την πάω σπίτι. Πριν την αφήσω είχε κολλήσει με τα φιλιά σαν βεντούζα πάνω μου για αρκετή ώρα, όλο χαμόγελο και καψούρα φαινότανε. Λέω "Οκ, μου φαίνεται εντάξει κορίτσι." Τι το ‘θελα και το σκέφτηκα. Από τις επόμενες μέρες και μέχρι να φύγει για το νησί "δεν προλάβαινε να με δει". Γενικά η γκόμενα το έπαιζε απογοητευμένη και όπως είχε πει "δύσκολα θα έκανε σχέση γιατί οι πρώην ζηλεύανε υπερβολικά και θέλανε να την ελέγχουνε όλη μέρα".

Δηλαδή σας έχει φάει η μαλακία ή το παίζετε θιγμένες επειδή βρέθηκαν μερικοί να σας κάνουν την ζωή κόλαση;

Ειναι το αντιστοιχο σαν να βγω και να πω σε μία γκομενα οτι "Ξερεις κοπελιά, δυσκολα κανω σχεση, γιατι οι πρωην μου γκρινιάζανε όλη μέρα και με πιέζανε". Δηλαδή πρώτον, φαίνεσαι ζώον στα μάτια του άλλου γιατί τους θεωρείς όλους ίδιους και δεύτερον φαίνεσαι και αδύναμη. Γιατί αν κάποιος σε ζηλεύει όλη μέρα και σου σπαέι τα νεύρα σούταρέ τονα και κόψε την κλάψα και τα συναφή.

Δεν χρειάζεται να πω πως όταν επέστρεψε από τις διακοπές μου το γύρισε τελείως. Ούτε φιλιά ούτε τίποτα δηλαδή. Αντίθετα "Γίνανε όλα πολύ γρήγορα" και "Δεν ξέρω αν είμαι σε φάση να κάνω κάτι" και γενικά όλες τις κλασικές ΠΑΠΑΡΙΕΣ που εσύ φίλε αναγνώστη που με διαβάζεις τις έχεις ακούσει πολλάκις.

Λοιπές περιπτώσεις:
Θα μπορούσα να αναφέρω κι άλλες τέτοιες περιπτώσεις με γκόμενες που μείναμε μόνο στα προκαταρκτικά αλλά δεν θα έφτανε όλη η σελίδα. Είναι πραγματικά να τρελαίνεσαι με το πόσο ξενέρωτες μπορούν να γίνουν. Κλασικά παραδείγματα είναι οι μεγαλύτερες, με τις οποίες νταραβεριζόμουνα ειδικά την εποχή που πήγαινα Λύκειο. Ήτανε το κλασικό, θέλανε να τρέχεις εσύ γι’ αυτές και να πηγαίνεις για καφέ στην περιοχή τους, σε στήνανε καμιά ώρα στα ραντεβού και στο τέλος σε παρατάγανε για να πηδηχτούνε με κανέναν μεγαλύτερο.

Όχι ότι δεν έχω περάσει καλά με μεγαλύτερες, το αντίθετο μάλιστα, απλά αναφέρω πόσα κολλημένα μυαλά μπορεί να υπάρξουν. Γιατί όπως μου λένε μερικές "Έχω τον μαλακομαγνίτη", έτσι τους λεώ κι εγώ "Έχω τον ξενερωτομαγνίτη".

Κολλημένα μυαλά βέβαια ακόμα υπάρχουν. Π.χ. έχω μια φίλη που λέει "Εγώ ποτέ δεν πάω με μικρότερους". Ρε τράβα γαμήσου εκεί πέρα ψωνάκι των βορείων προαστείων που έχεις να ακουμπίσεις σύρτη ενάμιση χρόνο και βάλε. Και το θεωρείς και φυσιολογικό κιόλας.

Για να μην μακρυγορούμε μία είναι η ουσία:
Η ξεκινάς κάτι και το κάνεις σωστά ή καλύτερα μην κάνεις τίποτα.

Πηγή: http://ksenerotes.blogspot.com

error: